Noor (21) vreest verhuizing als asielschip weg moet: “Voel mij veilig in Velsen-Noord”

Na een reis, helemaal alleen, vanuit het door burgeroorlog geteisterde Jemen via Egypte, Hongarije, Ter Apel, Zoutkamp en weer Ter Apel naar Velsen-Noord hoopt Noor Ba Hashwan (21) dat ze straks niet wéér hoeft te verhuizen als het asielschip in april moet vertrekken. “In Ter Apel heb ik vier nachten op de vloer geslapen, in Zoutkamp in een tent zonder verwarming. Hier voel ik me veilig.”

Sinds eind oktober zit Noor (spreek uit: Noer) op de Silja Europa, het opvangschip voor duizend asielzoekers aan de rand van Velsen-Noord. “Na eerdere opvang voelt het hier als paradise“, zegt ze in het Engels. Ze ging van Ter Apel, waarvan de mensonterende beelden de meeste Nederlanders nog op het netvlies staan, naar Zoutkamp en weer terug.

Noor: “Je wist nooit wanneer je naam genoemd zou worden om naar een andere plek te gaan. Je kon niets doen, alleen maar wakker blijven en wachten. In Ter Apel sliep ik eerst vier nachten op de vloer. Ik kon me niet wassen. Daarna sliep ik in Zoutkamp een koude tent. De wc’s waren vreselijk smerig. Het was rampzalig! Hier op het schip is het schoon, ik heb een kamertje en een bed, privacy. Daar ben ik heel blij om.”

Enquête
Daarom hoopt ze dat het schip nog een half jaar mag blijven, en niet weg moet op 16 april. In een enquête mag iedere Velsen-Noorder tot en met komende zondag stemmen op het blijven of het vertrek van de drijvende noodopvang. De enquête is niet bindend: uiteindelijk beslist het college van B&W van de gemeente Velsen,

Waar de duizend bewoners van het schip dan heen zouden moeten is een groot vraagteken. Op dit moment vangt Nederland in totaal ruim 52 duizend asielzoekers op. Naar verwachting zullen dat er eind dit jaar 75 duizend zijn, terwijl het aantal verwachte (nood)opvangplekken van het COA in die tijd juist afneemt van 47 duizend tot 40 duizend plekken.

Als je een stempel mist, kom je in de problemen
Toch is Noor erg blij in Nederland te zijn beland. “Het is een wonder dat ik hier ben”, zegt ze als ze op een bankje aan de Velsen-Noordse kade terugblikt op haar reis. “De eerste twintig jaar van mijn leven was ik in Jemen, de volgende twintig wil ik hier zijn. Ik wil hier studeren en werken, want ik ben dankbaar dat ik hier ben opgevangen.” 

Noors rode muts met opschrift ‘Amsterdam’ matcht het rode montuur van haar bril en ze is vanochtend opgelucht, geeft ze toe: ze heeft net weer de verplichte wekelijkse IND-stempel gehaald. Een formaliteit die ze altijd graag achter de rug heeft. Noor: “Het lijkt niet veel, maar als je ‘m mist, kom je in de problemen. Misschien moet je dan Nederland wel uit.” 

Dan zou ze terug naar Jemen moeten. Maar dat wil ze niet, daar wilde ze juist weg. “Ja, natuurlijk. Toen in Jemen in 2014 de burgeroorlog uitbrak, zag ik mijn toekomst in rook opgaan. Poef”, zegt ze met een handgebaar. “Ik heb mijn middelbare school afgemaakt, maar kan er niet studeren. Ons huis is ons afgepakt, ze dreigden mijn vader te doden.” 

‘Gelukkig’ een doktersverwijzing
Het was daarna nog niet makkelijk om weg te komen uit haar thuisland. ‘Gelukkig’ kon Noor afgelopen juli met een doktersverwijzing vanwege iets met haar oren naar Egypte toe. Ze bleef er twee maanden om een visum te krijgen en vloog daarna via Hongarije naar Nederland.

Haar vader en moeder verkochten de auto en sieraden om voor de vliegtickets te kunnen betalen, maar bleven samen met Noors 16-jarige zusje in de hoofdstad Sanaa. “Daar zijn ze niet veilig voor bommen en beschietingen”, zegt Noor. “Hopelijk komen ze in aanmerking voor gezinshereniging, maar omdat ik ouder ben dan 18 is dat moeilijk.”

Het geld is nu wel op. “Ik krijg eten op het schip en verder leef ik van 12,59 euro per week.” Maar wat veel veel Nederlanders merken, merkt ook Noor: daar kan je niet veel mee. Een treinkaartje van Beverwijk naar Amsterdam en terug is bijvoorbeeld al bijna 14 euro. En dus hoopt ze dat ze snel een verblijfsvergunning krijgt.

Van gedachten veranderen
Ze volgt het nieuws over het asielschip ondertussen op de voet. Een paar weken geleden was ze  bij een gemeenteraadsessie over de toekomst van het opvangschip. “They kept saying afspraak is afspraak’, eindigt ze haar zin in het Nederlands. Ze hoopt dat de mensen die dat zeiden van gedachten veranderen.

Ze legt uit: “Soms lijken mensen wel te denken dat mensen op het schip hier voor hun plezier zijn. Er zijn hier mensen die door bossen hebben gezworven om hun land te ontvluchten. Of mensen van wie familieleden dood zijn gegaan door de aardbeving in Turkije en Syrië. Er zijn veel mentale problemen, ik zie vaak mensen huilen.”

Dit is een artikel van Thomas Jak, verslaggever Velsen-Noord namens RTV Seaport en NH Nieuws